Door Jan Goeijenbier, hoofdredacteur
“Sterk, onverschrokken, tot aan het gaatje én verder, dát gaan we doen, grote mond, lief, luisterend, drammer, groot hart, maling aan autoriteiten, dapper, nietsontziend, alles voor een ander, strijder.” Die woorden tik ik over de donderdag 26 september overleden Poeldijkse Annemiek Koremans (68). Zij streed tot het allerlaatst en had het laatste woord over haar leven. Annemiek kon niet meer, haar toch al geplaagde gezondheid kreeg ook nog een hersenbloeding, gedeeltelijke verlamming en gebroken heup te verduren. Nu heeft Annemiek haar verdiende rust.
Een groot Poelukse is heengegaan
Annemiek Koremans werd al zeer jong getroffen door polio, maar liet zich als klein, Poeldijks meisje niet uit het veld slaan. Begiftigd met een zeer goed verstand deed zij na haar lagere school de Mavo; daar was zij intellectueel feitelijk veel te goed voor. Toen werd zij vanwege haar handicap afgewezen (!) een opleiding tot kinderverzorgster te volgen. Annemiek liet zich wéér niet uit het veld slaan. Haar vwo-diploma haalde zij in één jaar bij de Leidse Onderwijs Instellingen (LOI). Zij verbaasde iedereen, behalve zichzelf: Annemiek wist wat haar geest kon; lichamelijk mocht zij dan gehandicapt zijn, haar geest was sterk, vrij en kon alles aan. Ook de academische studie andragogie aan de Rijksuniversiteit Leiden rondde zij succesvol af, als doctorandus.
Niets was haar te gek
Een Poeldijkse vrouw, die intussen gewoon, maar erg bijzonder bleef. Door haar verschijning, haar meningen, publieke functies en optredens. Haar talloze interventies bij overheden: gemeente, provincie en ministeries. Niets was haar te gek. Zij was dan afgewezen voor die opleiding kinderverzorging, maar zorgde door haar noeste werk dat gehandicapte mensen iets makkelijker konden leven. Door met haar scootmobiel alle overheidsdeuren plat te rijden en te pleiten voor toegankelijke gebouwen, scholen, dokterspraktijken, noem maar op. Als medeoprichtster van het Platform Gehandicapten Westland, initiator van de Strandrups en Rolbus kreeg zij voor elkaar dat er minder drempels, losliggende stoeptegels waren en betere voorzieningen kwamen. Dat mensen tóch lekker konden uitwaaien op het strand, bij hún Westlandse Noordzee.
Niet met stroom mee, er vaak keihard tégen in
Voor al die initiatieven, ook buiten het Westland, werd zij beloond: Ridder in de Orde van Oranje-Nassau en ereburger van háár Westland. De streek die zij zo liefhad, haar dorp Poeldijk dat haar zo lief was. Jarenlang schreef zij in dit dorpsblad haar veelgelezen column ‘Ons Dorp’. Vaak met scherpe pen, altijd – want dat kon Annemiek ook – fris relativerend. Annemiek ging niet met de stroom mee, maar er vaak keihard tegenin. Niet voor zichzelf, voor lotgenoten. Annemiek was hun stem en voorvechtster. Zij kreeg dingen voor mekaar. Niet uit eigen belang, niet voor haar eigen eer. Annemiek glom van trots als zij wéér iets voor mekaar had gebokst. “In geouwehoer kan je niet wonen,” zei oud-politicus Jan Schaefer ooit. Een kreet haar uit het hart gegrepen. Grote dank aan jou Annemiek. Dank voor je vriendschap, dank voor alles wat je voor Ons Dorp, het Westland hebt gedaan. Rust nu zacht, in vrede.
Groot verlies maar ook heel mooi beschreven
Dank je wel Hans, graag gedaan.