Poeldijker al 48 jaar ‘aan de overkant’ Jan Barendse in de USA

Door Jan Goeijenbier

Opgegroeid aan de dr Weitjenslaan als een van de zoons in een bekend Poeldijks tuindersgezin. Al vroeg trekt de wijde wereld hem: hij leert, leest en luistert. Dat is voor de nog jonge Jan Barendse vanzelfsprekend. Na zijn militaire dienst werkt hij in 1972 een paar maanden in de tomaten. Niet bij vader Leen (tuinder én veilingvoorzitter) in Poeldijk, maar op het Engelse Kanaaleiland Guernsey. Dan enkele jaren in Canada; daarna Amerika (Florida). Hij werkt in de groene planten en voor kassenbouwer Van der Hoeven. Poeldijk Nieuws spreekt hem in Ter Heijde. Jan (72) logeert er bij broer Sjaak en zijn vrouw Margot.

Jan Barendse: “na de Lagere Tuinbouwschool – bij ons thuis, schuin aan de overkant – slaagde ik in 1969 voor het examen van de Middelbare Tuinbouwschool in Naaldwijk. Toen moest ik in militaire dienst: vier maanden opleiding in Amersfoort, daarna een jaar ‘paraat’ bij de Geneeskundige Troepen in Seedorf, Duitsland. Daar ‘lagen’ – zoals dat heette – toen heel veel Nederlandse dienstplichtige jongens.”

Poeldijkse tuinen weken voor huizen
“In zekere zin was mijn emigratie toeval, van het een kwam het ander. In die jaren werd het in de Poeldijkse bebouwde kom steeds moeilijker om je tuinbouwbedrijf te behouden. Veel tuinders moesten wijken voor nieuwe huizen, zij bouwden elders in het Westland of rond Berkel en Rodenrijs een nieuw bedrijf op. Dat stimuleerde mij als jong ventje ook om wat van de wijde wereld te willen zien. Wie wil dat niet? Tja, dan kom je van Guernsey ineens in Amerika terecht. Je woont op zijn Westlands gezegd in een ‘hokkie’, want er moet – zéker in Amerika – éérst geld verdiend worden. Via een vriend kreeg ik het aanbod bij Bill Vermeer (geboren in De Lier) in Grimsby Ontario, Canada te gaan werken. Op 1 januari 1976 werd ik zijn partner en richtte mij op de snijbloemen. Daarna ben ik planten gaan telen, wij gingen van 3 naar 10 hectare. Dat heb ik tot 2002 gedaan. Toen kocht ik een kleiner bedrijf, 6.000 meter glas en in zijn geheel 10 hectare. Aan ruimte is hier natuurlijk weinig gebrek,” zegt Barendse met een glimlach, die sterk aan zijn vader Leen doet denken. “Dat klinkt mogelijk gek, maar door de enorme ruimte in dit deel van Amerika zijn de mensen toch geneigd aan een ander te denken. Misschien wel meer dan in het veel drukkere Nederland. Dat zie je hier ook in de kerk, elke zondag zit ie helemaal vol.”

‘Leren werken van een Westlander’
Terugkomend op dat ‘hokkie’ zegt Jan Barendse: “Ik had alleen een koffertje en zocht in het appartement waar ik toen woonde een stofzuiger. In Utica, in het noordoosten van de staat New York. Die stofzuiger leende ik van een jonge vrouw, dochter van emigranten uit Zweden. Wij zagen elkaar vaker en zijn op een goed moment getrouwd. Karen en ik hebben drie kinderen, een meisje van 43, een jongen van 41 en de jongste, ook een meisje, is 38 jaar. Wij hebben 7 kleinkinderen. Onze kinderen zijn succesvol, omdat zij hebben leren werken van een Westlander.” Voel jij je Amerikaan? “Je blijft altijd – althans ik – een nuchtere Poeldijker. Ik vind het erg belangrijk dat je interesse hebt in andere mensen, iedereen heeft immers talent. Ik ben altijd blij terug te kunnen keren naar mijn goede, Poeldijkse nest en mijn vader en moeder erg dankbaar voor die tijd. Ik kreeg de kans en had hele fijne jaren thuis, op school en bij Verburch Voetbal. Tot ik in dienst moest. Ik maakte veel veranderingen in mijn leven mee, veel tuinders kunnen ‘die hebben’. Dat zei mijn opa en naamgenoot ooit ook al.”